Şans

(...)

-         İtiraf etmem gerekiyor ki seni üzmekten korkacak kadar derin bir sevgiyle sevmiyorum.

+    ...

-         Doğrusu, şimdi beni kaybetmenin seni çok üzeceğini de düşünmüyorum.

+    Haklısın, çok üzülmem..

(...)

      +   ( ..Çünkü, içimde bir yerlerde, ne olursa olsun benden vazgeçemeyeceğini biliyorum. Gitsen bile vazgeçemeyeceksin. Biz birbirimize bağlıyız, sadece bunun farkında değilsin. Belki de yıllarını gece gündüz beraber geçirmiş sevgililerden bile güçlü bir bağ var ikimizin arasında. Üstelik bu bağı biz kurmadık, bize verildi. İstesek de bunu asla koparamayacağımızı biliyorum. Belki de ihtiyacın olan tek şey zaman, ileriye doğru akmasa da geriye doğru akan bir zaman.  Geçmişi yeterince hatırlayamıyorsun, ya da şimdiki zamandaki ben geçmişten biraz farklı. Ne yazık.. İnsan kendisi için yılların geçtiğini kolay kolay anlayamıyor; yaşlanmanın ya da ölümün hep başkaları için olduğunu sanıyor.. Bunları ona söylemeli miyim? Susuyorum ama bilmezse gerçekten gidecek! Tanrım doğru olan ne? Belki de şanssızdık biz. Evet biz şansızız, bunun başka bir açıklaması yok.)

      -   ( Tanrım.. Bu tüm çekiciliğini amansız bir acımayışla ortaya döktüğü bakışlar, dudaklarının hareketi, ellerini kullanışındaki zerafet; üzgünken bile dik duran bedeni, ne kadar güçlü, ne kadar güzel, ne kadar da ‘kadın’.. Bunlar hep geçmişten kalan ve tekrarlanan şeyler, ama etkilenmemek elde değil.. Keşke hayatı geriye doğru yeniden yaşamak mümkün olabilseydi; önümde kalın bir deste gibi duran bu resmi sayfa sayfa soyup o ilk yüze geri dönebilirdim belki. Zor, sandığımdan çok daha zor.. Ne olursa olsun hayatımı durdurmamalıyım, durup geçmişe bakmaya başlarsam yaşamak, bunu yapmak çok daha zor olacak.. Doğru mu bu, kesin olarak bilemiyorum; günün birinde o da soracak kendine, doğru olan buydu diyecek.. Peki ya ben, doğru mu yapıyorum.. Bilmiyorum, hem kaç kişi kendince eşsiz bir maceranın ardından ‘ tam isabet’ diye bağıracak kadar şanslı olmuştur ki? İşte bu, bütün mesele şanssızlık.)

Nilgün