Hastalığım: İskelet ordusu

Uzun zamandan beri çektiğim bu rahatsızlık gitgide azıyor.

Peşimde, vahşi mırıltılar çıkaran, yine o kör, topal, yaralı, sakat iskeletler ordusu.

Yürürken aklımdan geçirdiğim; kırık camlı pencerelerinden, sarmaşıklar, dikenler, ısırganlar ve eğri büğrü mezar taşları görünen viran bir oda. Hiçbir şey yemiyorum, sanki sadece çay ve sigara beni yarım yamalak da olsa ayakta tutabilen. Gözlerime sonradan yerleşen bu biraz çılgın ifadenin sebebiyse yalnızca alkol olmalı. Kendini bırakmış, kontrolden çıkmış ve dürtülerine yenilmiş o güruh,  sığınaklarını beynimin en ücra köşesine kurmuş. İşsiz ve korku dolu yüzler barındıran, nereye baksam parçalanıp dağılan bir şeyler gördüğüm bir çevreyle daha fazlasını düşünmem mümkün olamazdı. (Düşe kalka çamurlara batmak, karanlıkta yol aramak, korka korka kapısını çaldıklarınızın iskelet ordusunun bir üyesi olduğunu farketmek, çile doldurulan günler ve geceler geçirmek.. Ne kadar arabesk, ne kadar güçsüz, nasıl da umutsuz bir tablo.) Durum acil, ama ne fayda. En garibi de zaman geçtikçe yolların daralması, kumların balçığa dönüşmesi. Geleceğin kubbeleri sis perdeleriyle gizleniyor ama ana fikri algılamak için tüm resmi görmeye de lüzüm yok zaten.

Not: Bugün çok umutsuzum ve karamsar..

Nilgün